Jak zwalczać chwasty w zbożach ozimych

Jednym z elementów determinujących zastosowanie herbicydów są warunki pogodowe. Trudno przewidzieć z dużym wyprzedzeniem, czy w planowanym terminie zabiegu zaistnieją odpowiednie okoliczności do zaaktywizowania danej substancji czynnej. Dlatego najkorzystniej jest zaopatrzyć się w uniwersalne środki chwastobójcze o długim okresie możliwości stosowania lub o dwóch terminach zabiegu.

Adam Paradowski

Takie warunki spełniają herbicydy o działaniu doglebowym, które również wnikają do chwastów przez ich części zielone, co pozwala tę samą substancję wykorzystać do aplikacji zarówno po siewie, jak i po wschodach, w niektórych przypadkach nawet do fazy początku krzewienia zbóż.

Parametrem świadczącym o uniwersalności środków jest także zakres zwalczanych chwastów. Najczęstszym modelem zachwaszczenia zbóż jest występowanie miotły zbożowej w towarzystwie różnych gatunków dwuliściennych. Do substancji czynnych zwalczających chwasty w takim właśnie zakresie należą m.in.: chlorotoluron, diflufenikan, flufenacet i pendimetalina.

Chlorotoluron w szerokim zakresie temperatur

Chlorotoluron jest substancją czynną wnikającą do chwastów przez korzenie (60–70%) i liście (30–40%). Mimo takiego działania zgodnie z aktualną rejestracją zalecany jest w zależności od formy użytkowej od fazy 2 lub 3 liści w czterech podstawowych zbożach ozimych (w życie zabieg można opóźnić). To jedna z substancji czynnych zaliczana do najskuteczniej zwalczających miotłę zbożową. Warto podkreślić fakt, że efektywnie niszczy także wyczyniec polny oraz towarzyszące im chwasty dwuliścienne, takie jak: chaber bławatek, gwiazdnica pospolita, jasnota purpurowa i różowa, komosa biała, niezapominajka polna i rumian polny. Preparaty zawierające chlorotoluron działają w niskich temperaturach (już od 0oC), a zarazem można je wykorzystać do późniejszych zabiegów nalistnych, włącznie z terminem wiosennym.

Diflufenikan 
lubi towarzystwo

Diflufenikan skutecznie zwalcza kilka gatunków chwastów dwuliściennych, w tym fiołka polnego. Ten niepozorny gatunek, niskiego piętra, ma tendencję do masowych wschodów – 200, 300 roślin na jednym metrze kwadratowym nie należy do rzadkości. Taka liczba osobników wschodząca równocześnie ze zbożami może doprowadzić do ich zagłuszenia. Dlatego wczesne zabiegi diflufenikanem należą do bardzo korzystnych. Spośród chwastów dwuliściennych eliminuje także gwiazdnice i taszniki. Zdecydowanie ujemnie wpływa na rozwój miotły zbożowej, jednak zastosowany sam nie jest w stanie skutecznie jej wyeliminować. Natomiast jest świetnym komponentem do mieszanin fabrycznych i zbiornikowych z innymi substancjami miotłobójczymi (takim jak chlorosulfuron, chlorotolurun, flufenacet, pendimetalina i prosulfokarb), dając na ogół stuprocentowy efekt chwastobójczy. O wspierającym działaniu diflufenikanu świadczy także udział w wielu mieszaninach trójskładnikowych. Nie wszystkie etykiety informują, że bardzo skutecznie zwalcza wyczyńca polnego (lepiej niż miotłę). Daje bardzo dobre efekty po zabiegach doglebowych i wczesnych zabiegach nalistnych, ale może być także stosowany później (nawet wiosną), pod warunkiem że podczas zabiegu zwalczane chwasty wrażliwe znajdują się maksymalnie w fazie 4 liści właściwych.

Flufenacet 
przez całą jesień

Flufenacet pobierany jest przez kiełkujące nasiona chwastów w glebie oraz nalistnie, gdy chwasty są w fazie siewek, stąd możliwość stosowania go w dwóch terminach. Pod względem zakresu zwalczanych chwastów wykazuje skuteczność zarówno w zwalczania gatunków jednoliściennych (miotła zbożowa, wiechlina roczna, wyczyniec polny), jak i hamowania rozwoju niektórych dwuliściennych (fiołek polny, gwiazdnica pospolita, przetacznik perski, przytulia czepna). W efekcie flufenacet zabezpiecza plantacje przed zachwaszczeniem gatunkami jednoliściennymi, a w celu poszerzenia zakresu i skuteczności w zwalczaniu gatunków dwuliściennych szczególnie zalecane jest łączne stosowanie flufenacetu z diflufenikanem. Mieszanina ta jest przystosowana do zabiegów w okresie całej jesieni, aż do końca wegetacji.

Pendimetalina 
+ wilgotność gleby

Pendimetalina jest jedną z najbardziej wymagających substancji czynnych, której aktywność jest związana z wilgotnością gleby. Zarówno podczas zabiegów doglebowych (zwłaszcza), jak i nalistnych skuteczność pendimetaliny jest uzależniona od tego czynnika. Jeżeli jest on spełniony, wtedy nie ma problemów ze zwalczaniem takich gatunków chwastów, jak: miotła zbożowa, gwiazdnica pospolita, jasnota purpurowa i różowa, niezapominajka polna, tasznik pospolity, a nawet przytulia czepna (po zastosowaniu najwyższej dawki). Pendimetalina, tak jak pozostałe substancje czynne, przystosowana jest do mieszanin, jednym z lepszych rozwiązań jest łączny zabieg z diflufenikanem.

Udoskonalić efekt 
chwastobójczy

Założeniem każdego zabiegu jest uzyskanie podczas jednego oprysku optymalnego efektu. W przypadku stosowania herbicydów doglebowych (i nie tylko!) korzystnym rozwiązaniem jest zabieg mieszaninami substancji czynnych, których „sumujące się” działanie oraz efekt synergizmu zwiększają zakres zwalczanych gatunków chwastów.

 

Na skuteczność zastosowanych herbicydów doglebowych można także wpłynąć, stosując odpowiedni adiuwant. Na rynku dostępnych jest kilka produktów o takim działaniu, m.in. Remix. Adiuwant ten:

• 

poprawia przyleganie cieczy użytkowej do powierzchni gleby, dzięki czemu herbicyd pozostaje w wierzchniej warstwie gleby (+-5 cm), w której skutecznie niszczy kiełkujące chwasty,
• zwiększa wiązanie się substancji czynnych z cząsteczkami gleby, co poprawia skuteczność zwalczania chwastów także w warunkach okresowych suszy (wydłuża działanie herbicydów),
• zapobiega znoszeniu cieczy użytkowej podczas oprysku, a zarazem przemieszczaniu się herbicydu w głąb gleby, obniżając w ten sposób lub nawet niwelując całkowicie ryzyko wystąpienia fitotoksyczności w stosunku do rośliny uprawnej.

Najczęstszym modelem zachwaszczenia zbóż jest występowanie miotły zbożowej w towarzystwie różnych gatunków dwuliściennych. Do substancji czynnych zwalczających chwasty w takim właśnie zakresie należą m.in.: chlorotoluron, diflufenikan, flufenacet i pendimetalina.