Wapń i siarka – niedoceniane składniki pokarmowe

Wapń i siarka – niedoceniane składniki pokarmowe. Prawidłowe zaopatrzenie roślin uprawnych we wszystkie składniki pokarmowe ma decydujący wpływ na ich wzrost, wysokość plony i jego jakość.

Większość rolników dba o prawidłowy odczyn gleby, dobre zaopatrzenie swoich upraw w azot, fosfor, potas, magnez oraz mikroskładniki. Producenci rzepaku pamiętają oczywiście o dobrym zaopatrzeniu swoich plantacji także w siarkę, ale zdecydowana większość rolników zapomina o nawożeniu wapniem, bardzo ważnym składnikiem pokarmowym.

Deficyt wapnia

Aby rośliny mogły pobrać wapń, musi on występować w glebie w dostatecznej ilości w formie łatwo dostępnej dla roślin. Z prowadzonych przez Agrosimex badań wynika, że bardzo często nawet na glebach o uregulowanym odczynie (o pH 6,5 i więcej) zawartość przyswajalnego wapnia jest bardzo niska. Najniższy zanotowany przez nas poziom to 198 mg/l, a zdecydowana więk- szość badanych gleb ma zawartość wapnia odżywczego w przedziale 210–500 mg/l (dla porównania przypomnę, że optymalny poziom wapnia odżywczego dla większości upraw wynosi 1000–1500 mg/l).

Należy pamiętać, że wapń jest jednym z najważniejszych składników pokarmowych:

  • wpływa na właściwą gospodarkę hormonalną roślin,WAPŃ - ASX CATS
  • jest składnikiem budulcowym ścian komórkowych, związków pektynowych (protopektyn) i blaszki środkowej, dzięki czemu budowa tkanek jest stabilna,
  • kontroluje właściwą strukturę i funkcjonowanie błon cytoplazmatycznych oraz organelli, tj. jądra i mitochondriów,
  • wpływa na podziały komórek, ich wzrost oraz funkcjonowanie,
  • działa odwadniająco na koloidy plazmy,
  • jest składnikiem enzymów oddechowych,
  • wpływa na pobieranie składników pokarmowych przez korzenie,
  • wpływa na otwieranie i zamykanie aparatów szparkowych, dzięki czemu rośliny w niekorzystnych warunkach ograniczają
  • transpirację i poprawiają efektywność gospodarki wodnej.

Niedoceniana siarka

Drugim bardzo ważnym, a niedocenianym składnikiem pokarmowym, jest siarka, której potrzeby nawozowe wzrastają w ostatnich latach w związku z ograniczeniem emisji dwutlenku siarki przez przemysł.

Według Głównego Urzędu Statystycznego w 1980 roku emisja dwutlenku siarki wynosiła ok. 4 mln ton, a w 2010 roku już tylko ok. 1,1 mln ton. Związane jest to z działaniami proekologicznymi i ochroną środowiska.

SIARKA - ASX CATS

Siarka odpowiada za przemiany azotu w roślinie. Jest składnikiem aminokwasów: metioniny, cysteiny i cystyny. 

Odpowiada za zmniejszenie udziału niebiałkowych form azotu w roślinie (obecność cysteiny warunkuje aktywność reduktazy azotanowej). Aktywuje gospodarkę energetyczną roślin oraz mechanizmy obronne roślin poprzez zwiększoną produkcję fitoaleksyn i glutationu odpowiedzialne- go za regenerację uszkodzonych tkanek.

Jest składnikiem witamin: B1 (tiamina), odpowiedzialnej m.in. za metabolizm węglowodanów, oraz H (biotyna). Siarka bierze udział w reakcjach enzymatycznych odpowiedzialnych za biologiczne wiązanie azotu atmosferycznego przez bakterie brodawkowe, redukcję azotanów do amoniaku oraz udział w procesie fotosyntezy (ferredoksyna).

Wpływ siarki

Wpływa na syntezę ligniny oraz kwasów tłuszczowych (siarka jako składnik koenzymu, a stanowi przenośnik grup acylowych) i kumulację skrobi w ziemniakach. Podnosi walory smakowe i zapachowe niektórych produktów roślinnych (cebula, czosnek) przez obecność w lotnych związkach, takich jak: tioestry alifatyczne, polisiarczki, sulfotlenki. Siarka zwiększa również odporność roślin na choroby i szkodniki – właściwości bakteriobójcze i grzybobójcze posiada m.in. aliacyna obecna w czosnku.

Rośliny uprawne pobierają rocznie z hektara 12–35 kg, a nawet do 80 kg siarki (w zależności od uprawianego gatunku). Optymalny dla prawidłowego wzrostu roślin poziom siarki w glebie wynosi 20–40 mg/l gleby. Do roślin o dużych potrzebach siarki (> 50 kg/ha) należą: rośliny krzyżowe (rzepak, brokuł, jarmuż, kalafior, kalarepa, kapusta, rzodkiewka) oraz warzywa liliowate, cebula, czosnek, por. Średnie zapotrzebowanie (20–50 kg/ha) mają: motylkowe wieloletnie, strączkowe (bób, groch, fasola, soja, łubin), kukurydza, ziemniaki, burak ćwikłowy, cukrowy i pastewny. Małe zapotrzebowanie (< 20 kg/ha) mają zboża.

Roślina uprawna Pobranie jednostkowe roślina uprawna Pobranie jednostkowe
pszenica ozima 5,0 ziemniaki 0,75
jęczmień jary 6,0 bobik 30,0
kukurydza 7,0 łubiny 30,0
rzepak ozimy 50,0 gorch 20,0
burak cukrowy 1,5 koniczyna czerwona 16,0
burak pastewny 1,5 lucerna 20,0

Zalety CaTs-Tiosiarczan wapniawapń i siarka - asx cats

O skuteczności nawożenia roślin uprawnych wapniem i siarką decyduje forma, w jakiej te składniki występują w nawozach. Obecnie na rynku tylko jeden nawóz łączy w sobie te dwa bardzo ważne składniki w płynnej formie – CaTs.

Zawiera on 9% CaO (112 g/l) i 25% SO3 (312 g/l w postaci tiosiarczanu wapnia). Tiosiarczan wapnia jest doskonałym stabilizatorem azotu w glebie, zapobiega nadmiernym stratom azotu, zwiększa jego dostępność dla roślin, zwiększa zawartość białka w roślinach. CaTs- tiosiarczan wapnia poprawia infiltrację wody, zwiększa odporność roślin na stres wodny, aktywizuje życie biologiczne gleb. Poprawia strukturę gleby, jej napowietrzenie i rozwój systemu korzeniowego. Tiosiarczan wapnia ma niezwykłe właściwości zwiększające dostępność dla roślin potasu, magnezu, fosforu, żelaza, manganu i cynku.

Dzięki stosowaniu CaTs rośliny oszczędzają energię na pobieranie składników pokarmowych i mogą ją wykorzystać do innych procesów życiowych, co jest szczególnie ważne wczesną wiosną w okresach niskich temperatur. Bardzo ważną zaletą tiosiarczanu wapnia jest również zmniejszenie zasolenia gleb.

Wyniki doświadczeń

Plon t/ha w różnych uprawach po zastosowaniu ASX CaTs lub ASX CaTs + RSM

Doświadczenia -asx cats

Krzysztof Zachaj