RSM® + Rosahumus przyspieszają rozkład słomy

Badania wykazały korzystniejsze działanie nawozów płynnych na wzrost i rozwój roślin, przyrost plonów oraz oprawę jakości ziarna zbóż i nasion rzepaku w porównaniu do nawozów stałych, takich jak mocznik i saletra amonowa. Dodatkowe zastosowanie kwasów humusowych podnosi sprawność biologiczną gleby i przyspiesza rozkład przyoranej słomy.

Azot jest podstawowym czynnikiem plonotwórczym w produkcji roślinnej. Zapotrzebowanie większości roślin uprawnych na ten pierwiastek jest duże w całym okresie wegetacji, a jego niedobory w krytycznych fazach rozwojowych prowadzą do redukcji plonu i pogorszenia jego jakości. Ponad 90% całkowitej ilości azotu występuje w glebie w postaci trudno dostępnych związków organicznych. Powoduje to, że konieczne jest jego uzupełnianie w okresie wegetacji. A istotny wpływ na wysokość i jakość plonu ma forma i postać nawozów stosowanych w uprawach polowych. Azot w nawozach występuje w trzech formach.

Azot azotanowy (N-NO3)

Pierwiastek w tej formie jest najszybciej i najłatwiej pobierany przez wszystkie rośliny uprawne. Niestety azot azotanowy jest bardzo szybko wymywany w głąb gleby poza zasięg systemu korzeniowego (szczególnie na glebach lekkich, piaszczystych). W związku z tym konieczne jest dzielenie dawek tych nawozów. Ponieważ rośliny uprawne pobierają jon azotanowy razem z wodą podczas transpiracji, należy nawozić je w okresie od wytworzenia pierwszych liści oraz po ruszeniu wegetacji wiosennej w przypadku rzepaku i zbóż ozimych. Azot azotanowy najlepiej pobierany jest na glebach kwaśnych i lekko kwaśnych, a w procesie pobierania rośliny wydzielają do rizosfery jony HCO3 powodując wzrost odczynu gleby. Jednak wraz ze wzrostem odczynu gleby wykorzystanie azotu azotanowego spada.

Azot amonowy (N-NH4)

Azot w tej postaci jest sorbowany przez kompleks sorpcyjny gleby, dzięki czemu jest on dłużej dostępny dla roślin uprawnych, ale też roślinom trudniej go pobrać – szczególnie na glebach kwaśnych. Wraz ze wzrostem odczynu wzrasta dostępność i pobieranie azotu amonowego. Ponadto azot amonowy zakwasza rizosferę, dzięki czemu zwiększa rozpuszczalność i dostępność mikroskładników.

Azot amidowy (N-NH2)

Najpopularniejszy i najszybszy azotowy nawóz dolistny, ale stosowany doglebowo, żeby został pobrany przez korzenie roślin, musi przejść w glebie przemiany do formy amonowej (hydroliza mocznika), a następnie proces nitryfikacji. Przemiany mocznika w glebie są bardzo uzależnione od sprawności biologicznej gleby, temperatury i wilgotności i mogą trwać 7–28 dni. Ponadto w procesie hydrolizy dochodzi do silnego zakwaszenia gleby. Zastosowanie mocznika na powierzchnię gleby obojętnej lub zasadowej prowadzi do dużych strat azotu (nawet
do 50%) w wyniku ulatniania amoniaku.

Najlepsze efekty z RSM®

Znając te podstawowe informacje o poszczególnych formach azotu, możemy stwierdzić, że doskonałym nawozem azotowym do nawożenia wszystkich upraw rolniczych jest RSM. Nawóz ten jest płynną mieszaniną saletry amonowej i mocznika w stosunku 1:1. RSM zawiera azot w trzech wspomnianych formach. Płynna postać nawozu bardzo korzystnie wpływa na efektywność nawożenia oraz zmniejszenie strat azotu szczególnie na glebach obojętnych i zasadowych oraz w okresach deficytu wody. Podstawowa wersja RSM®32 zawiera 32% azotu, w tym: 8% azotanowego, 8% amonowego i 16% amidowego.

RSM® + Rosahumus

RSM doskonale nadaje się także do przyspieszenia rozkładu przyoranej słomy, ponieważ poprawia stosunek C:N. Na każdą tonę słomy należy zastosować 6–10 kg azotu. W celu podniesienia sprawności biologicznej gleb i zwiększenia aktywności mikroorganizmów rozkładających celulozę do RSM proponujemy dodać rozpuszczony Rosahumus w ilości 1–2 kg/ha. Rosahumus zawiera 85% kwasów humusowych, 12% potasu i 0,6% żelaza. Kwasy humusowe zawarte w Rosahumusie pozytywnie wpływają na żyzność gleb:

• poprawiają ich strukturę i stosunki wodno-powietrzne, a na glebach ciężkich i zlewnych zapewniają lepsze ich przewietrzanie i retencję wody,
• zwiększają pojemność wodną gleb lekkich, zmniejszają zagrożenie suszą, zapobiegają erozji i powierzchniowym
  spływom wody,
• zwiększają dostępność składników pokarmowych,
• stymulują rozwój i rozprzestrzenianie się pożytecznych mikroorganizmów glebowych, takich jak: Azotobacter, Nitrosomonas, Pseudomonas, Bacillus, Aspergillus.

Krzysztof Zachaj